Μυθιστόρημα του Ρόδου

(Roman de la Rose). Αλληγορικό και διδακτικό γαλλικό μεσαιωνικό ποίημα, έργο δύο στιχουργών: του Γκιγιόμ ντε Λορίς - ο οποίος άρχισε να το γράφει περίπου το 1230, αφήνοντας το με τον θάνατό του ημιτελές (4.058 στίχοι) - και του Ζαν ντε Μενγκ, ο οποίος το 1270 περίπου ανέλαβε να ολοκληρώσει το έργο. Η δομή του μυθιστορήματος παρέμεινε αναλλοίωτη, ακόμα και στη συνέχεια του Ζαν ντε Μενγκ, ενώ δεν άλλαξε ούτε η κυρία ιδέα του ποιήματος, που συνοψίζεται στην πνευματική ανέλιξη ενός ποιητή (ή στον εκλεπτυσμένο ανθρωπισμό) που έχει ως στόχο το ρόδο, σύμβολο τελειότητας, για την κατάκτηση του οποίου δίνει ελπίδες μόνο ο πιο ευγενικός έρωτας. Στην πραγματικότητα, τα δύο τμήματα του έργου παρουσιάζουν σαφείς διαφορές, τόσο επειδή γράφτηκαν σε διαφορετικές εποχές όσο και επειδή οι δύο στιχουργοί δεν είχαν το ίδιο ταμπεραμέντο ούτε την ίδια ευαισθησία. Ο Γκιγιόμ ντε Λορίς πλουτίζει αφενός τους τρόπους και τις εκφραστικές εικόνες των λυρικών της εποχής και των άλλων δημιουργών έμμετρων αυλικών μυθιστορημάτων, αφετέρου δείχνει πόσο είναι προσκολλημένος στη ρεαλιστική απόδοση. Το έργο του μπορεί ουσιαστικά να θεωρηθεί σαν ένας κομψός «κώδικας του ευγενικού έρωτα». Δεν είναι καθόλου δύσκολο να διακρίνει κανείς τις πηγές του στο γνωστό έργο του Οβίδιου Ars amandi ή, ακόμα περισσότερο, στη μεσαιωνική φιλολογία, που ξεκινά από το έργο του Ρωμαίου λυρικού. Ο Μενγκ από την άλλη μεριά, στους 17.722 στίχους του στιχουργήματός του, διευρύνει σημαντικά το πεδίο στο οποίο κινείται η διαπραγμάτευση, απλώνοντας το σε καθετί το αισθητό. Αν το ποίημα του Γκιγιόμ αποτελεί μια αλληγορική θεώρηση, το κομμάτι του Μενγκ μπορεί να οριστεί ως μια σύνοψη των ηθικών, των κοινωνικών και των φιλοσοφικών ιδεών του ποιητή, ο οποίος δείχνει ότι, εκτός των άλλων, είναι ένας καλλιεργημένος και οξύτατος συγγραφέας. Μυθιστόρημα του Ρόδου (Roman de la Rose) Μικρογραφία από ένα αγγλικό χειρόγραφο του 15ου αι. του «Μυθιστορήματος του Ρόδου», ποιητικού έργου με αλληγορικό και διδακτικό περιεχόμενο (Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο).